هانا آرنت معتقد است که در تاریک ترین روزها هم می توان به یافتن بارقه ای از نور امیدوار بود؛ نوری که نه از نظریه ها و مفاهیم، بلکه از حیات و اعمال افراد سرچشمه می گیرد... آرنت هشدار می دهد که نباید به وسوسه ی پوچگرایی، بدبینی یا بی تفاوتی تن در داد. او در مقابلِ امید بی جا و یأس بی جا مقاومت می کرد و در توصیف ظلمات زمانه ی ما، در توصیف دروغ، نیرنگ، خودفریبی، تصویرسازی و تلاش برای نابودکردن تمایز میان حقیقت و دروغ، صریح و بیپروا بود... و به این خاطر است که امروز، آرنت را باید خواند و دوباره خواند.