دیوان خواجه شمسالدین محمد حافظ شیرازی، به تصحیح ابوالقاسم غنی و محمد قزوینی برای اولین بار در سال ۱۳۲۰ منتشر شده است. به گفتهی بهاءالدین خرمشاهی، نویسنده و حافظپژوه، این دیوان اولین تصحیح علمی و انتقادی از حافظ به شمار میآید و پس از دههها هنوز بسیاری از استادان و حافظپژوهان از این تصحیح دیوان حافظ استفاده میکنند. خواجه شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد حافظ شیرازی، شاعر غزلسرای قرن هشتم میلادی است که متخلص به حافظ است و به لقب لسانالغیب مشهور است. دلیل این لقب نیز تفألزدن به دیوان اوست که از همان زمان شکلگیری دیوانش میان مردمان فارسیزبان مشهور بوده است. دیوان حافظ همهی اشعار شاعر را در بر میگیرد. حافظ در قالبهایی مانند قطعه، قصیده، مثنوی و رباعی شعر سروده است اما مهمترین قالب شعری او غزل است که بزرگترین و حجیمترین بخش دیوان حافظ به شمار میآید. اشعار حافظ شیرازی در سبک عراقی سروده شده است. معانی و مفهوم اشعار در دو سطح عارفانه و عاشقانه با هم وجود دارد که کمتر شاعری توانسته این کار را بکند. علاوه بر اینها، حافظ از آیات و مفاهیم قرآنی استفادهی بسیاری کرده است. یکی دیگر از ویژگیهای شاعری او استفاده از شخصیتهای منحصربهفرد ادبیات فارسی مانند «رند»، «زاهد»، «محتسب» «پیر مغان» و... است.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .