حدیث پروانه و آتش در زبان پارسی مثلی است معروف و معنای آن نیز کم و بیش معلوم.اشعار فراوانی در این زبان هست که در آنها پروانه نماد عاشقی است که با دیدن روشنایی چراغ یا شمع از دور، به سوی آن پرواز می کند و دیوانه وار خود را به آتش می زند. رفتن پروانه به سوی آتش و حتی سوختن آن امری است طبیعی، ولیکن برداشت عارفانه و شاعرانه ای که در فرهنگ ایران و ادبیات عرفانی از آن شده امری است تاریخی.شاید هیچ قوم و ملت دیگری چنین برداشت شاعرانه ای از پرواز پروانه به سوی شمع یا چراغ و سوختن و خاکستر شدن او در آتش نداشته باشد.مگر اینکه خود تحت تاثیر فرهنگ شعر پارسی، شعر صوفیانه آن قرار گرفته باشد، مانند شاعران اردو زبان یا ترک.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .