نکته 1: به موجب مستنبط از اصل 167 قانون اساسی: قاضی به اجرای عدالت پایبندتر است تا به قانون، و قضات نباید جوهر حقوق را بر صورت ظاهری قواعد ترجیح دهند البته عدالت لزوماً به معنی مساوات نیست، بلکه عدالت اجرای دقیق قانون و قرار دادن هر چیز در وضع شایسته آن نیز هست پر واضح است که وضع اشیاء گاه مقتضی مساوات و برابری است و گاه چنین اقتضایی ندارد. نکته 2: نگارنده به اقتضای فصاحت و بلاغت کلام ناچار است به ایجاز و اطناب روی آورد و با این دو روش که ابزارهای نگارش صحیح است، کلام خود را رساتر، گویاتر و مؤثرتر سازد. به عبارت بهتر ایجاز و اطناب از روشهایی است که با ظرافت خاصّ به آرایش و زیبایی کلام جلوه میبخشد و آن را در نظر و درک خواننده گیراتر و در فهم او مؤثرتر میسازد. ظرافت این کار به قدری دقیق است که اگر ایجاز و اطناب هر کدام در مقام و محل خود صورت نگیرد، اثر عکس گذاشته و ایجاز و اطناب را به عنوان دو آفت نگارشی که علمای معانی و کلام به آن «ایجاز مخلّ» و «ایجاز مملّ» میگویند پدیدار میسازد چه اینکه اگر ایجاز و اختصارگویی به اندازهای باشد که در فهم کلام خلل ایجاد کند و اطناب و ایضاح نیز اگر به قدری صورت پذیرد که خستگی و ملالت ایجاد نماید، ایجاز و اطناب ممنوع و خود از آفتهای نگارشی تلقی میگردد. از اینروست که گفتهاند اگر اطناب و ایجاز به ایجاد خلل و ملالت و تکلّف منجر گردد، فصاحت و بلاغت را نیز در کلام تهدید میسازد. پس جملة رسا و گویا جملهی است که از دو آفت نگارشی مصون و خالی باشد، یکی آفت ایجاز مخلّ و دیگری آفت اطناب مملّ. نویسنده به اقتضای نیاز کلام و برای ایجاد فصاحت و بلاغت در آن، گاه به گزیدهگویی و ایجاز رو میآورد و گاه به بسط کلام و اطناب.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .