کتاب «ملتسازی» با زیرعنوان «چرا برخی کشورها یکپارچه میمانند و برخی تجزیه میشوند؟» نوشتهی آندریاس ویمر، در صدد است تا نگاهی جامع به فرآیند ملت سازی بیندازد. این کتاب دیدگاه جدیدی در مورد اینکه چرا برخی کشورها علیرغم تنوع های زبانی و قومی، به یکپارچگی ملی دست می یابند، ارائه می کند، در حالی که برخی دیگر به دلیل نابرابری سیاسی، سیاست های مشاجره آمیز یا حتی جدایی طلبی و جنگ های قومی بی ثبات شده اند. با این هدف، نویسنده ی کتاب، ویمر، بررسی خود را از اوایل قرن نوزدهم اروپا و آسیا تا آفریقا در آغاز قرن بیست و یکم گسترش داده است. هسته ی اصلی نظریه ویمر بر فرآیندهای نسلی متمرکز است که در ملت سازی نقش اساسی دارند. او سه عامل کلیدی را شناسایی می کند: 1. گسترش سازمان های جامعه ی مدنی: رشد سازمان های داوطلبانه می تواند ملت سازی را با تقویت حس اجتماعی و منافع مشترک در میان گروه های قومی مختلف افزایش دهد. 2. یکسان سازی زبانی: یک فضای زبانی مشترک می تواند ارتباط و تفاهم را تسهیل کند و به ایجاد اتحادهای سیاسی در فراسوی مرزهای قومی کمک کند. 3. ظرفیت دولت برای تأمین کالاهای عمومی: وقتی دولت بهطور موثر خدمات و کالاها را به شهروندان خود ارائه می دهد، می تواند دیدگاه های سیاسی مختلف را گرد هم آورد و در وحدتبخشی، یا دقیقتر ملت سازی، موفق تر باشد. ویمر برای اثبات نظریهی ملت سازی خود کشورهای مختلف را با هم مقایسه می کند: • سوئیس و بلژیک: بر خلاف چالش هایی که بلژیک با آن دست و پنجه نرم می کند، نشان داده شده است که توسعه ی اولیهی سازمان های داوطلبانه (مورد اول در نظریه ی ملت سازی) در سوئیس به ملت سازی آن کمک کرده است.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .